ناخن هایم رابلند گذاشته بودم برای جوبدن
که سر از سیمهای ساز تو درآوردم
فال نیم سوخته روی قلیان
بوی زندگی می داد
وما در انتهای یک مرگ ایستاده بودیم
مرگ! میفهمی؟
پک میزنم به قلیان
حافظ گلویم را چنگ ...
چنگ می زند تو تنبور!
من دوباره کوک در کرده ام
دختره تنبورزاده کردستانی
لختم لخت
مثل کتیبه های ترک برداشته بیستون
سردم شده از هرچه قصه شیرین که تلخ ...
تلخ است بی مزه نمی خورم!
چند حرفی؟ شش!
نگاه میکنی سفید!
تک دل,دوستت دارد
لا جرعه بالا می روم بالا میزنی
قاه قاه گریه که خنده...
نخورده مست! مرتیکه خراباتی!!!
حافظ رامی گویم
باز هم راه را اشتباه نشانمان داده
می بندم و دوباره باز...
باز می شوم(صفحه 25)
نگاه کن!
روی شره انگشتهات
.
.
.
دارم دوباره آب می شوم!
۱ نظر:
خوبه جای پیشرفت دارید
ارسال یک نظر