۱۳۸۹ بهمن ۸, جمعه

کلید سُل


کلید سُل!نَت برگشت!یک سکوت سفید!
برای اینکه بفهمی سه ضرب پا تأکید-

که عاشقت شده ام روی حامل ِ پنجم
درست پیش همان زن که بی جهت خندید

نبند چشم وُ نگو نه! که بی تو می افتم-
به چند خط اضافی پُر از سیاه وُسفید

دوباره«دو»بده «دو»«می»ویک علامتِ «فا» -
صله که سرزده افتاد روی صفحه کلید

پس از کمی نوسان خواستم بگویم من...
که یک «دولاخطِ پایان»بدون مکث رسید

وَتو شدی نُتِ گنگِ دوشنبه هائی که-
به روی دسته گیتار من نمی رقصید
                                     26دی 80

۱۳۸۹ دی ۲۶, یکشنبه

عکسی از یک قهوه خانه

سفید به رنگ موهات نمی آید!
 
        چروک دستهات را نمی شود که نپوشی!

ته رنگِ چشمهات

         لو میدهد هشتاد سالگیت را که یکجا بالا رفته ای

  (حَب می کنم)                                            

                   ایست!

                     بیخود سعی نکن که بگوئی نیست !

از این قهوه خانه هنوز هم بوی دود می آید

                      زیادی شلوغش کرده اند(تریاک) 

پیرمرد هنوز حوصله اش 

        روی ِساعت هفت ونیم سرنرفته که سر میرسد

                                    این بار با دوتا گزمه

                                                   ایست!! 

می ایستم 

     درست روی خط

               سیگاری وُ نیم نگاهی به ساعت

از کار افتاده است!

بوی کهنگی قرون وسطی را می دهد 

                               موهام که حالا سفید...

جوانکِ لجوج!

 من را از عکسم بیرون کشیده که راوی ِخوابهاش باشم

ببریدش!
         این راهم ضمیمهٔ پرونده اش کنید!


                           (اشاره به وافور ِپیرمرد)

                                            
                                                                                          7دی80

۱۳۸۹ دی ۲۰, دوشنبه

یک کار کوتاه


قمری نشست روی لولهٔ توپِ ضد هوائی!

سگ های آبادی

     به انگشت اشارهٔ دختری پارس میکنند

                           که رو به آفتاب یخ زده است!

۱۳۸۹ دی ۱۸, شنبه

تاریکی درمرز(یک غزل قدیمی)

حالا شبیهِ عکس ِتو! حالا شبیهِ من!
حالا شبیهِ سایهٔ یک مرد ِنیمه زن

حالا کمی جلو که می آید،صدای ِپا!
حالا صدای ِولوله! حالا گلنگدن!

حالا دقیق شو به خطوط ِ کناری ِ
بیگانه ای که وقتِ خطر می شود وطن

حالا نفس بگیر، ببند وُ بگو که نیست
حالا دو ‍پیک پشت ِ سر ِهم عرق بزن!

حالا دقیق گوش بده به صدای پا
حالا صدای ِبچه وَحالا صدای زن!

حالا جلویِ ِ پنجره! حالا جلوی ِدر!
حالا شبیه ِعکس ِتو!حالا شبیهِ من
                                 آبان 83

۱۳۸۹ دی ۲, پنجشنبه

بعد از سه سال دوباره زائیدم

                         
                                                     (وَاین همه را مدیون کلام تو هستم)

از دستهای تو که روییدم

                     کاغذ نبود وُ آب

                      تا آفتاب بی رمق دی خشکمان کند

سرما گذشته بود از سرِما خانم

           دردش گرفته بود مادرم وُ این بار

                                    خاطره ای را زائید
چرخید روی دست زنان ِ آبادی

              کودکی که وجود نداشت

قابله ام می گفت:

سیال ِذهن دیگریست،این کودک!

             بند نافش را از گیاه بریدم وُ
                               دستش را از شیشهٔ عرق

نوشیده بود آن شب پدر شاید

                         صمغ درختان کاج را

مادرت دنبال توپ گمشدهٔ دخترش می گشت
                                     که هیچگاه آبستنش نبود 

تلاقی دو نگاه! 

زایش دو کودک ناهمگون

وَ من که هنوز دنبال جای ِ پای ِ تو می گردم

                      در میان انبوهی از درختان گُر گرفتهٔ کاج!
                                                                   2/دی ماه/1389


۱۳۸۹ آذر ۲۷, شنبه

سیگارنه!

سیگار نه!

تلخ تراز همه شعرهایم

بوی الکل می دهی

تلفظت لثه هایم را سِّر می کند

وگیج می خو رد دور سرم

غزلی که هر کلمه اش 

        پرتاب شده به کهکشانی پر از استکانهای خالی

پیکت را نگهدار برای بعد از من!

تنها تا چند ستا ره دیگر 

      این شب تمام می شود

      و آواری از نور سفید تمامی کلماتم را خفه می کند

این شعر بی حوصله تراست از آنکه یک عشق باشد

      من روی بی سر انجامی تمام خوابهایم شرط بسته ام!

۱۳۸۹ آذر ۱۶, سه‌شنبه

توهم


ناخن هایم رابلند گذاشته بودم برای جوبدن

                                   که سر از سیمهای ساز تو درآوردم

فال نیم سوخته روی قلیان
           
  بوی زندگی می داد
                  
   وما در انتهای یک مرگ ایستاده بودیم
                                         مرگ! میفهمی؟

پک میزنم به قلیان

     حافظ گلویم را چنگ ...

                     چنگ می زند     تو تنبور!

من دوباره کوک در کرده ام 

          دختره تنبورزاده کردستانی

لختم لخت

مثل کتیبه های ترک برداشته بیستون

        سردم شده از هرچه قصه شیرین که تلخ ...

تلخ است              بی مزه نمی خورم!

چند حرفی؟           شش!

نگاه میکنی            سفید!

تک دل,دوستت دارد

لا جرعه بالا می روم      بالا میزنی

                             قاه قاه گریه که خنده...

نخورده مست!       مرتیکه خراباتی!!!

                                     حافظ رامی گویم

                                                  باز هم راه را اشتباه نشانمان داده
می بندم و دوباره باز...

                   باز می شوم(صفحه 25)

                                         نگاه کن!

                                       روی شره انگشتهات
                                                             .
                                                                 .
                                                                  .
                                                                  دارم دوباره آب می شوم!
    

۱۳۸۹ آذر ۱۰, چهارشنبه

من با غزل

من با غزل

          من باسكوت

                         من با نگاه هرزه يك عابر به چشم هاي تو مي ميرم

من با غزل

           من با سكوت

                         من با نگاه هرزه يك عابر به چشم هاي تو مي رويم

من با غزل 

           من باسكوت

                      من با نگاه هرزه يك عابر به چشم هاي تو سخن مي گويم